Ik had het portret, dat mijn zoon Bart in 1985, op 9 jarige leeftijd, van Vincent van Gogh gemaakt had, weer eens opgezocht, omdat ik hoorde van een tentoonstelling in het Van Gogh museum met werken van mensen, die door hem geïnspireerd waren.
Doordat ik vaak naar het werk van mijn zoon keek, kwam Vincent nu ook in mijn werk door.
Dat van mijn zoon is kinderlijk, maar niet slecht nageschilderd voor die leeftijd. Wat ik er zo positief aan vind, is dat het een echt mannetje geworden is.
Niet vermoedend dat ik hem ook zou gaan tekenen, koos ik een vreemde steen uit mijn verzameling afbeeldingen en zag daar een man in, met in zijn hand een lap, die hij tegen zijn oor drukte, om het bloeden te stelpen en toen ik me afvroeg hoe hij ertoe gekomen was om zijn oor af te snijden, zag ik ineens het gezicht van een harde goeroe in die lap verschijnen, alsof die hem ingefluisterd had, dit te doen.
Als je te moe wordt en niet meer goed in je lichaam zit, laat je je kennelijk door zo iemand beïnvloeden.
Ik wil de ontwikkeling van dit kunstwerk laten zien om u een idee te geven wat een gezoek het is, voordat het een beetje af is en genoeg uitdrukkingskracht heeft
Het lijkt nu niet meer op hem, maar het is wel iemand met dezelfde problematiek. Ik heb wel zijn techniek met die streepjes proberen na te bootsen.
Het kamertje van Vincent bij Bella
Bella, 16 mei 2015